Dolinda van der Hulst, 26 april 2024
Sommige dingen die in je leven op je pad komen kunnen grote impact hebben. Voor mij was de ontdekking van meditatie er zo een. Nu tien jaar geleden kwam ik voor het eerst in aanraking met mediteren, zittende meditatie ook wel zazen genoemd. Een vorm van meditatie vanuit het Boeddhisme waarin vanuit een wakkere houding de aandacht naar binnen wordt gebracht. Waarin gedachten komen en gaan, je kunt focussen op je ademhaling en je oefent in bewust aanwezig zijn in het moment met alles wat zich aandient.
In de stilte van de meditatie kon ik mijn binnenwereld gaan ontdekken. Ik werd me opeens bewust van mijn lichaam en de mogelijkheid om hierin stil te worden. Dat was een hele fijne gewaarwording. In meditatie werd er niets van mij verwacht (lees: van mezelf verwacht), hoefde ik niets te bereiken of te doen. Het was goed zoals het was in het moment. Die eerste keer mediteren was een emotionele ervaring en een groot geschenk voor mezelf. Ik besefte me later dat het na deze ervaring niet meer ging om “het” te zoeken in de buitenwereld maar om eerst aandacht te geven aan mijn binnenwereld. Ik was namelijk daarvoor stil gezet door een burn-out gevolgd door een angststoornis maar was vooral bezig geweest om me maar staande te houden in de buitenwereld. Wat ik zelf voelde en waar ik behoefte aan had wist ik eigenlijk niet goed.
Die eerste meditatie ervaring was tijdens een trainingsretraite rondom mijn werk voor het Centrum voor leven met kanker. Ik had me opgegeven en vond het eigenlijk heel spannend. Voor het eerst sinds de burn-out ging ik weer alleen op pad. Een collega keek me nog enigszins verbaasd aan dat ik zonder meditatie ervaring naar die retraite ging. Achteraf begreep ik haar verbazing wel. Want de retraite was pittig. Er werd veel gemediteerd en in stilte gegeten. Geen social talks maar echt met aandacht eten. Wat voelde ik me ongemakkelijk de eerste dag, maar wat heb ik daarna het in stilte eten omarmd. Ik kon daardoor aandacht schenken aan mijn eigen binnenwereld en wat er in mij leefde en wat ik nodig had.
De retraite die ik deed werd begeleid door Irène Kaigetsu Kyojo Bakker, sensei/zenleraar vanuit de boeddhistische zenmeditatie traditie. Haar uitstraling van liefdevolle vriendelijkheid en haar wijsheid vanuit het boeddhisme raakte mij. Daarna heb ik in verschillende groepen gemediteerd. Eerst in Nieuwegein bij zenleraar Geert Gerats en later bij van John van der Weerdt in IJsselstein. Jaarlijks bezocht/bezoek ik een stilteweekend. Ook thuis in mijn eigen zenruimte maak ik tijd om stil te zitten en te voelen hoe het met me gaat. Ook mediteer ik samen met mijn partner. Samen mediteren geeft een bijzondere verstilde vorm van verbinding. Ook laat ik me inspireren door regelmatig online te mediteren via 30now .
Foto: Samen mediteren bij de hunebedden.